Dn 3, 52-57 - z Jutrzni na niedzielę II tygodnia

1. Pieśń, której przed chwilą wysłuchaliśmy, zbudowana jest w pierwszej części z długiego i pięknego Hymnu, który osadzony jest w greckiej tradycji Księgi Daniela. Śpiewają go trzej młodzi Hebrajczycy wrzuceni do pieca ognistego za odmowę uczczenia posągu króla babilońskiego Nabuchodonozora. Druga część tej pieśni została zaproponowana przez Liturgię Godzin do Jutrzni na niedzielę pierwszego i trzeciego tygodnia Psałterza.
Księga Daniela, jak wiadomo, oddaje niepokoje, nadzieje, ale również apokaliptyczne oczekiwania ludu wybranego, który w epoce Machabeuszy (II wiek przed Chrystusem) walczył o życie zgodne z Prawem danym przez Boga.
Trzej młodzieńcy, cudownie uratowani od płomieni, z głębi pieca wznoszą pieśń błogosławieństwa na cześć Boga. Pieśń ta podobna jest do litanii, która powtarza się, a zarazem jest nowa: jej wezwania wznoszą się ku Bogu jak obłoki kadzidła, które przemierzają przestrzeń w formach zbliżonych, ale nigdy do siebie niepodobnych. Modlitwa nie lęka się powtórzeń, jak zakochany nie lęka się nieustannego wyznawania ukochanej swej miłości. Ustawiczne podkreślanie tych samych treści jest znakiem intensywności i wielorakości uczuć, wewnętrznych poruszeń i doznań.
2. Słyszeliśmy wstęp do tego kosmicznego Hymnu, który znajduje się w trzecim rozdziale Księgi Daniela w wierszach 52-57. Wstęp ten jest poprzedzony radosną procesją stworzeń, uczestniczących w uwielbieniu. Panoramiczne spojrzenie na całą pieśń, w jej wymiarze litanijnym, pozwala nam odkryć elementy, które tworzą ten Hymn. Rozpoczyna się on od sześciu wezwań, skierowanych wprost do Boga; po nich następuje uniwersalne wezwanie do "wszystkich dzieł Pańskich", aby otwarły usta do błogosławieństwa (por. Dn 3, 57). Jest to fragment, który dziś rozważamy i który proponuje nam liturgia na Jutrznię niedzieli drugiego tygodnia. Pieśń rozszerzy się, wzywając wszystkie stworzenia, które są na niebie i na ziemi, aby chwaliły i uwielbiały swego Pana.
3. Nasz początkowy fragment zostanie podjęty jeszcze raz przez liturgię w Jutrzni niedzieli czwartego tygodnia. Dlatego wybierzemy teraz tylko niektóre elementy dla naszej refleksji. Pierwszy - to zaproszenie do błogosławieństwa: "Błogosławiony jesteś...", które przy końcu zabrzmi: "Błogosławcie...!".
W Biblii znajdujemy dwie formy błogosławieństwa, które się wzajemnie uzupełniają. Z jednej strony - znajdujemy błogosławieństwo, które przychodzi od Boga: Pan błogosławi swój lud (por. Lb 6, 24-27) . Jest to błogosławieństwo skuteczne, źródło płodności, szczęścia i obfitości. Z drugiej zaś strony mamy błogosławieństwo, które wznosi się z ziemi ku niebu. Człowiek, ubogacony Bożą hojnością, błogosławi Boga, wychwala Go, dziękuje Mu i uwielbia Go: "Błogosław, duszo moja, Pana!" (Ps 103 [102], 1; 104 [103], 1).
Boże błogosławieństwo często przychodzi przez pośrednictwo kapłanów (por. Lb 6, 22-23. 27; Syr 50, 20-21), przez włożenie rąk, natomiast ludzkie błogosławieństwo wyrażone jest w hymnie liturgicznym, który wznosi się ku Panu od zgromadzenia wierzących.
4. Kolejny element, który rozważamy w tym fragmencie, zaproponowanym do naszej medytacji, stanowi Antyfona. Możemy sobie wyobrazić, jak w świątyni wypełnionej ludem solista intonuje błogosławieństwo: " Błogosławiony jesteś, Panie...", wyliczając różne dzieła Boże, gdy w tym czasie zgromadzenie wiernych powtarza nieustannie: "Pełen chwały i wywyższony na wieki". To samo widzieliśmy już w Psalmie 136 [135], zwanym "Wielkim Hallelem", czyli wielkim uwielbieniem, gdy lud powtarza: " Bo Jego łaska na wieki". Solista zaś wylicza różne dzieła zbawcze, dokonane przez Pana dla swojego ludu.
Podmiotem uwielbienia w naszym Psalmie jest przede wszystkim " pełne chwały i świętości" imię Boga wysławianego w świątyni, które jest "chwalebne i wywyższone na wieki". Kapłani i lud, kontemplując w duchu wiary Boga zasiadającego "na tronie swego królestwa", odczuwają na sobie Jego spojrzenie, które "przenika otchłanie". I z tej świadomości płynie z ich serca uwielbienie: "Błogosławiony (...) błogosławiony ( ...)". Bóg, który "zasiada na cherubach" i ma za swe mieszkanie " firmament nieba", jest bliski swego ludu, który może czuć się pewny i strzeżony przez Boga.
5. Zaproponowanie tej pieśni na Jutrznię niedzieli, która jest Paschą każdego tygodnia dla chrześcijan, jest zaproszeniem do otwarcia oczu na nowe stworzenie, które miało miejsce w momencie zmartwychwstania Jezusa.
Św. Grzegorz z Nyssy, Ojciec Kościoła greckiego z IV wieku, tłumaczy, iż wraz z Paschą Pana "zostają stworzone nowe niebiosa i nowa ziemia (...), zostaje utworzony człowiek odnowiony na obraz swojego Stwórcy przez narodzenie z wysoka" (por. J 3, 3. 7). Potem kontynuuje on: "Tak jak ktoś patrzy na świat widzialny i w świetle rzeczy widzialnych wnioskuje o pięknie niewidzialnym, tak ten, kto patrzy na nowy świat stworzenia, widzi w nim Tego, który stał się wszystkim we wszystkich, prowadząc rozum za rękę, za pośrednictwem rzeczy zrozumiałych dla naszej racjonalnej natury ku temu, co przekracza ludzkie zrozumienie" (Langerbeck II, Gregorii Nysseni Opera, VI, 1-22, s. 385).
Wierzący chrześcijanin, śpiewając ten Hymn, czuje się wezwany do kontemplacji świata pierwszego stworzenia, odnajdując drugie stworzenie, które zostało zapoczątkowane wraz ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. Ta kontemplacja prowadzi wszystkich do jedynego Kościoła Chrystusowego.

Z oryginału włoskiego tłumaczyło. Jan Pach - paulin