Polska stoi przed wielką szansą

„Z powodu zamieszania politycznego w Polsce, wyboru prawicowego prezydenta oraz ultrakatolickiego marszałka Sejmu, rynki finansowe zareagowały zniżką wartości złotówki” - gdyby te słowa wypowiadali zachodni dziennikarze, to pół biedy, oni wysługują się swoim mocodawcom. Skoro jednak na okrągło trąbią o tym nasze środki przekazu, wieszcząc powyborczą klęskę Polski w każdej dziedzinie, to trzeba to uznać za antypolską dywersję. To polskie media odpowiadają za nerwowe ruchy obcych inwestorów, czytających i słuchających nieprawdziwe komentarze polityczne. Mam jednak nadzieję, że tak jak społeczeństwo poznało się na fałszywych sondażach w kampanii wyborczej i zagłosowało zgodnie z sumieniem i rozumem, tak też uspokoją się tzw. rynki finansowe. Nowych władz w Polsce powinni obawiać się tylko oszuści i złodzieje.
A tak gwoli prawdy, to po raz pierwszy od 16 lat zwyciężyła w wyborach polska racja stanu. Nie powiodły się medialne próby „zaklinania rzeczywistości”. Stąd nawiązując do przekrętnego, „okrągłostołowego” hasła sprzed lat: „Wasz prezydent, nasz premier”, dziś można napisać z nadzieją: Nasz prezydent, nasz premier, nasz marszałek, nasz Senat. Ponad 8 milionów Polaków poparło prof. Lecha Kaczyńskiego na prezydenta RP. Uzyskał on 8-procentową przewagę nad Donaldem Tuskiem. Marszałek Sejmu z PiS-u uzyskał poparcie 265 posłów, a kandydat Platformy Obywatelskiej - tylko 133 głosy. Także w Senacie większość posiada PiS. Nie oznacza to, że w rękach PiS-u jest pełna władza, ale pojawiła się możliwość naprawy Rzeczypospolitej według programu tej partii. Wcześniej taką wolę naprawy wyraziło społeczeństwo. Nie chodzi jednak o triumfowanie, nie jesteśmy bowiem ani krajem o kwitnącej gospodarce, ani też narodem „bez przejść”, czyli patriotycznym i zjednoczonym. Dlatego odbierając z rąk przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej zaświadczenie o wyborze na najwyższy urząd w państwie, Lech Kaczyński powiedział: „Trzeba zakopać pewne rowy wyrosłe w ciągu szesnastu lat, ale bez rozliczenia nie może być pojednania, choć na to pojednanie przyszedł już czas”. Dodał, że poświęci swoją prezydenturę na przekonanie blisko 15 mln Polaków, którzy nie wzięli udziału w głosowaniu, że to był błąd.
Wrócę jeszcze raz do opinii o sytuacji w Polsce, wyrażanych w środkach przekazu. Przypomnę, że niemal wszystkie ośrodki zajmujące się badaniem opinii publicznej, oprócz Polskiej Grupy Badawczej, prognozowały wysokie zwycięstwo Donalda Tuska. Lech Kaczyński przegrywał w niektórych sondażach o ponad 20 punktów. Gdyby to miała być prawda, to nawet najlepszy pościg nic by nie pomógł. Wniosek: sondaże po raz kolejny okazały się całkowicie nietrafione, a mówiąc dokładniej - były od początku nierzetelne, prowadzone na zamówienie. To nie były badania, a perswazja polityczna. Już Winston Churchill mawiał, że nie wierzy w sondaże, których sam nie sfałszował. Że tak było, świadczy nastrój niedowierzania i krytyki, jaki nadal trwa w mediach, zaprzeczanie o pomyłce ośrodków sondażowych, a przede wszystkim oczernianie wygranych oraz tej części narodu, która dokonała rzekomo nie do końca świadomego wyboru. Świadomy wybór byłby wyborem jedynie słusznej partii i jej kandydata na prezydenta.
Najgorsze jest to „straszenie” Lechem Kaczyńskim, oskarżanie go o nacjonalizm, homofobię, antyunijność… Prezydent elekt jest atakowany z ogromną zaciętością, co bardzo źle służy wizerunkowi Polski na świecie. Według socjolog Leny Kolarskiej-Bobińskiej, prezydentura Kaczyńskiego będzie „zaściankowa”, o „wąskim horyzoncie” i skupiona na sprawach krajowych. Kaczyński ma rzekomo zaprzepaścić szanse, jakie daje Polsce członkostwo w Unii Europejskiej, ponadto skupi się na rozliczeniach afer, natomiast nie będzie potrafił łączyć Polaków - przewiduje szefowa Instytutu Spraw Publicznych, finansowanego przez Fundację Batorego.
To prawda, że zarówno Lech Kaczyński, jak i marszałek Marek Jurek nie pasują do Platformy Obywatelskiej, chociaż są bardzo dobrze wykształceni i niezwykle sprawni intelektualnie. Nie pasują też do światka dziennikarskiego, kiedy obiecują, że odtąd polskie interesy będą na pierwszym planie. Na szczęście pasują do mentalności większości Polaków. Obydwaj bowiem mają bardzo wyraziste i twarde poglądy, są aktywni w sprawach Polski, nie dzielą Polaków gorzej wykształconych czy też związanych z Samoobroną lub Radiem Maryja. To oni są w pełnym tego słowa znaczeniu demokratami.
Podobnie rzecz się ma z premierem Kazimierzem Marcinkiewiczem. Nietrafiony okazał się zarzut, że chce powrotu do socjalizmu. PiS ma nie tyle program socjalistyczny, ile bardziej socjalny, będzie dążył np. do wprowadzenia ulg w podatku dochodowym związanych z liczbą dzieci w rodzinie. Podobnie jest np. we Francji. To nie są czcze obietnice, ponieważ w obliczu zapaści demograficznej jest to sprawa przetrwania polskiego narodu. I Polacy to zrozumieli, dlatego w większości głosowali wbrew wskazaniom mediów. Dlatego wybory parlamentarne i prezydenckie, wybory marszałka, premiera i ministrów były aktami pełnymi poczucia godności i odpowiedzialności, z jednej strony dały wyborcom poczucie wpływu na życie społeczno-polityczne kraju, a z drugiej strony rządzącym wyznaczyły kierunek zmian. Czasem bowiem odnosimy wrażenie, jakby nasza klasa polityczna, zamiast polskiej, miała orientację bądź to rosyjską, bądź niemiecką, bądź brukselską, bądź kosmopolityczną. Konkludując: Polska stoi przed wielką szansą, po raz pierwszy od wielu lat mamy sytuację, w której najważniejsze urzędy w państwie wyborcy powierzyli szeroko rozumianemu obozowi prawicy, który mówi jednym głosem o wartościach narodowych, patriotycznych, katolickich i socjalnych.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.