W dniach 21-22 września w Zielonej Górze z inicjatywy Ośrodka Informacyjnego o Sektach i Ruchach Destrukcyjnych odbyło się ogólnopolskie sympozjum nt. działalności sekt i ruchów destrukcyjnych, w których wzięło udział 22 przedstawicieli z siedmiu ośrodków z całego kraju. Obok nawiązania stałej współpracy, omówiono najskuteczniejsze metody profilaktyki oraz zastanawiano się, jak ostrzegać młodzież przed destrukcyjną działalnością krisznowców.
Celem pierwszej części spotkania było wypracowanie wspólnych metod działania, nawiązanie trwałej i stałej współpracy oraz opracowanie wspólnego raportu o sektach w Polsce. Należy bowiem sobie uświadomić, że sekty to problem ważny, choć często bagatelizowany. W kraju działa blisko 30 ośrodków informacyjnych o sektach i potrzebna jest wzajemna współpraca, wymiana doświadczeń i informacji. Temu właśnie miało służyć zielonogórskie spotkanie. Przedstawiciele każdego z ośrodków prezentowali swoją pracę, czyli czym się zajmują, jak działają, z jakimi sektami najczęściej się stykają, z jakimi problemami ludzie do nich przychodzą, z kim współpracują (policja, prokuratura). Informacje te posłużyły do stworzenia raportu oraz bazy danych o sektach działających w Polsce. Okazało się, że w Polsce najaktywniej działają i są najatrakcyjniejsze dla młodzieży sekty o zabarwieniu orientalnym, czyli Ruch Hare Kriszna oraz Misja Czai-Tani. Często mówiono także o Świadkach Jehowy, a także o szybkim rozprzestrzenianiu się praktyk satanistycznych i okultystycznych.
Profilaktyka
Reklama
Uczestnicy sympozjum zwrócili szczególną uwagę na potrzebę edukacji i rozpowszechniania informacji o sektach. Ważna jest profilaktyka i to na wszystkich płaszczyznach. Należy przeprowadzać prelekcje w szkołach dla uczniów, dla nauczycieli, dla rodziców, tak aby umieli rozpoznawać objawy uzależnienia ich dziecka od jakiejś grupy destrukcyjnej. Zazwyczaj te objawy przejawiają się na trzech poziomach: w zachowaniu (nagła i wyraźna zmiana osobowości, nowy styl jedzenia i ubierania się), w zainteresowaniach intelektualnych (nowe lektury, uproszczona czarno-biała wizja świata, brak samodzielnych ocen), w sferze fizyczno-emocjonalnej (ochłodzenie stosunków rodzinnych i przyjacielskich, częsty niepokój, strach, i skrajne stany emocjonalne, nagły spadek lub wzrost wagi). - Lepiej bowiem ludzi edukować i informować - mówi Zbigniew Żołądziejewski, przewodniczący miejskiego oddziału Civitas Christiana w Zielonej Górze - niż potem wyciągnąć kogoś z sekty. Oddziaływanie ruchów destrukcyjnych i sekt na człowieka jest tak duże, zanim powróci do pełnej sprawności duchowo-intelektulano-fizycznej minie dużo czasu. Przykładem jest choćby Sergiusz Orzeszko, obecny na sympozjum, który przez wiele lat był członkiem Ruchu Hare Kriszna. Z sekty wyciągnęła go s. Michaela. Ale wcześniej jego dziewczyna przez kilkanaście dni modliła się bez przerwy na różańcu, żeby on w ogóle zechciał się spotkać z s. Michaelą.
Celem drugiej części sympozjum było ukazanie zagrożeń i zintegrowanie krajowych ośrodków przeciwko destrukcyjnej działalności Ruchu Hare Kriszna w Polsce, a w szczególności na Przystanku Woodstock w Żarach.
Sergiusz, były członek Hare Kriszna dał świadectwo: "Wierzyłem, że jestem bogiem", a s. Michaela, długoletnia misjonarka w Indiach, przybliżyła sam ruch Hare Kriszna. Zwróciła ona uwagę, że specyficzna dieta, której bezwzględnie wymagają od swoich członków, jest niebezpieczna zarówno dla osób dorosłych, u których może doprowadzić do anemii, jak i dla młodych, gdyż niedostateczna ilość białka zwierzęcego w młodym, rozwijającym się organizmie sprawia, że nie rozwija się on prawidłowo, co prowadzi do poważnych zaburzeń fizjologicznych i jest wyniszczająca dla organizmu. Natomiast tzw. mantrowanie, czyli powtarzanie przez kilka godzin dziennie tych samych wyrazów, może prowadzić do zahamowywania rozwoju intelektualnego, doświadczania złudnych euforii i niekorzystnych zmian stanów świadomości.
Egzotyczność Ruchu Hare Kriszna przyciąga zwłaszcza młodych - mówili obecni na sympozjum - dlatego tak ważne jest, by upowszechniać wśród nich szczegółowe informacje o sposobie działania i kastowej strukturze tego ruchu.
Ośrodek
Zielonogórski Ośrodek Informacji o Sektach i Nowych Ruchach Religijnych działający przy KS Civitas Christiana powstał w 1997 r. Koncentruje się on na stałych dyżurach, które pełnione są w każdy poniedziałek w godz. 14.00-17.00 w siedzibie Stowarzyszenia przy ul. Krawieckiej 7-9. Rocznie kontaktuje się z ośrodkiem około dwóch tysięcy osób, zarówno z terenu naszego województwa, jak i województw ościennych, z czego blisko tysiąc zgłasza odejście kogoś bliskiego do sekty. Najczęściej szukają oni informacji lub zgłaszają zapotrzebowanie na wygłoszenie prelekcji. Rocznie przez jednego pracownika wygłaszanych jest około dwustu prelekcji. Ośrodek współpracuje z kapłanami, prawnikiem, psychologami, pedagogami, którzy służą radą w konkretnych przypadkach. Prowadzony jest także stały monitoring sekt działających w Zielonej Górze i na terenie województwa lubuskiego. Do największych sukcesów należy zaliczyć wyprowadzenie z sekt dwunastu osób.
Kolejne spotkanie przedstawicieli ośrodków z całego kraju ma odbyć się 22 listopada w Zielonej Górze.
Miały od 26 do 64 lat. Ginęły po kolei – w ciągu kilku miesięcy 1945 roku. Dlatego, że do końca pozostały z dziećmi - sierotami, z pacjentami w szpitalu, z osobami starszymi, które nie miały rodzin ani opieki. Z tymi wszystkimi, którzy nie byli w stanie się bronić ani uciekać przed Armią Czerwoną, która brutalnie wkroczyła wtedy na Ziemię Warmińską. Czy można zrozumieć postępowanie sióstr katarzynek?
Pracowały na całej Warmii, w różnych domach zakonnych i w różnych miejscach: domach dziecka, szpitalach, ośrodkach opieki. Gdy żołnierze sowieccy zaczęli zajmować te ziemie, ludzie zaczęli się masowo ewakuować. Nie mogło być na tych ziemiach dzieci, które nie miały rodziców, chorych bez własnych rodzin czy najstarszych mieszkańców. Takich osób nie opuściły jednak siostry katarzynki. Mimo że były przez czerwonoarmistów bite, gwałcone, torturowane – na przykład w szpitalnej piwnicy, gdzie szukały schronienia wraz ze swymi podopiecznymi. Te, które zostały wtedy z pacjentami, były wielokrotnie wykorzystywane przez Sowietów. Niektóre więziono, a potem zesłano w głąb ZSRR. Pracowały w łagrach, zmarły z wycieńczenia. Siostra, która zorganizowała ewakuację dzieci – zgromadziła je w grupie na dworcu kolejowym, sama zaś poszła szukać dla nich wody i pożywienia. Żołnierz Armii Czerwonej zastrzelił ją, gdy tylko wyszła na zewnątrz. Były siostry, które zginęły wskutek ciągnięcia ich za samochodem po ulicach Kętrzyna. Po zajęciu Gdańska przez Sowietów pod koniec marca 1945 r. rozpoczęły się mordy, grabieże i gwałty na miejscowej ludności. Ofiarą napaści padły też siostry katarzynki, które znalazły się w mieście po przymusowej ewakuacji macierzystego domu w Braniewie. Jak podaje KAI, 58-letnia siostra Caritina Fahl, nauczycielka i ówczesna wikaria generalna Zgromadzenia, ze wszystkich sił starała się bronić młodsze siostry przed gwałtem. Została straszliwie pobita, zmarła po kilku dniach. Takie były ich losy.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
- Oby po bierzmowaniu wasza wiara nie osłabła i byście nigdy o sobie nie mówili: „jestem wierzący, ale niepraktykujący”! – mówił bp Ireneusz Pękalski do grupy
młodzieży podczas udzielania bierzmowania w parafii Najświętszego
Zbawiciela w Łodzi.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
