Międzynarodowa reakcja na rosyjski atak na Gruzję to pouczająca lekcja polityczna, z której warto wyciągnąć wnioski. Rzuca się w oczy przede wszystkim nader dwuznaczne stanowisko niemieckie wobec tego aktu rosyjskiej agresji na suwerenne państwo. Dopiero po politycznej akcji Polski, Litwy, Łotwy, Estonii i Ukrainy w obronie Gruzji kanclerz Merkel wypowiedziała słowa ostrożnej dezaprobaty. Po amerykańskiej inicjatywie zwołania konferencji ministrów spraw zagranicznych NATO niemiecka kanclerz radykalnie zmieniła zdanie, opowiadając się za przyłączeniem w przyszłości Gruzji do NATO (jeszcze kilka miesięcy temu była temu zdecydowanie przeciwna...). Podobnie dwuznaczne stanowisko zajął prezydent Francji Nicolas Sarkozy: najpierw uznając prawo Rosji do „obrony swych obywateli” (skandaliczna, kompromitująca „wpadka”!), a potem przedstawiając „plan pokojowy”, pozostawiający Rosji furtkę do okupacji i grabieży Gruzji.
Lekcja gruzińska potwierdza zatem w pełni obawy, że strategiczne partnerstwo niemiecko-rosyjskie stało się ważniejszą osią polityczną niż wspólna polityka krajów Unii Europejskiej, a Francja pod prezydenturą Sarkozy’ego akomoduje tylko do niemiecko-rosyjskiej osi.
Dobrze zatem się stało, że z inicjatywy prezydenta Lecha Kaczyńskiego pięć suwerennych krajów europejskich zareagowało tak mocno, iż sprawy gruzińskiej i kamuflowanych prób zdominowania Europy przez tandem niemiecko-rosyjski nie da się już dłużej „zamiatać pod dywan”; alternatywa rysuje się jasna: albo „strategiczne partnerstwo Berlin - Moskwa” - więc inne kraje europejskie mają prawo szukać własnych środków bezpieczeństwa - albo „Unia Europejska”, a wtedy stosunki niemiecko-rosyjskie muszą być podporządkowane wspólnocie wszystkich członków UE.
Wiele zależy od stanowiska amerykańskiego. Jeśli polityka amerykańska odwróci się od Gruzji lub poprzestanie na biernych deklaracjach, może to grozić utratą zaufania sojuszników do Ameryki, o co wydaje się chodzi od dawna polityce rosyjskiej. Nagła i nieoczekiwana zmiana stanowiska względem członkostwa Gruzji w NATO niemieckiej kanclerz zdaje się jednak świadczyć, że Amerykanie ostro nacisnęli na Niemcy... Czy to tylko taktyczne ustępstwo Berlina, czy zapowiedź trwalszej zmiany w polityce niemieckiej? Czas pokaże, chociaż trudno być optymistą. Faktem jest jednak, że Gruzja stała się testem głównie na spójność NATO i wiarygodność polityki amerykańskiej wobec swych mniejszych sojuszników.
Dobrze też się stało, że parafowano wreszcie polsko-amerykańskie porozumienie o tarczy obronnej. Nie sposób jednak przemilczeć, że podpisanie porozumienia przyspieszone zostało upublicznieniem przez byłego polskiego negocjatora Witolda Waszczykowskiego kulisów negocjacji, zdominowanych po stronie ekipy Tuska i PO charakterystycznym dla tej formacji partyjniactwem.
Tymczasem w „prasie międzynarodowej” odezwała się gromko rosyjska agentura wpływów. Jest to widoczne zwłaszcza w prasie niemieckiej, chętnie oskarżającej Polskę o wprowadzanie podziałów w NATO, ale i w części prasy francuskiej. „Uderz w stół, a nożyce się odezwą”... Odezwały się zaskakująco szybko. To też pouczająca lekcja, by nie traktować owej „prasy międzynarodowej” jako wyroczni i mentora, ale tak, jak na to zasługuje: jako propagandę cudzych interesów i celów.
W Gruzji stanowisko UE wobec rosyjskiego ataku, z „planem Sarkozy’ego” włącznie, nazwano już „drugim Monachium”. Znamienne, ale po raz drugi pojawia się ostatnimi laty to określenie na politykę UE wobec Rosji i Niemiec; nieco wcześniej pojawiło się w Czechach, gdy Brukseli nie było stać na ostry protest przeciw niemieckim żądaniom odszkodowawczym wobec Czech... Do dziś Bruksela nie zajęła stanowiska wobec tych żądań zgłaszanych pod adresem Polski...
Kto więc naprawdę rozbija „jedność europejską”?...
I na ten aspekt zwraca uwagę inicjatywa prezydenta Lecha Kaczyńskiego, podjęta przez Litwę, Łotwę, Estonię i Ukrainę, chociaż nie bezpośrednio.