Reklama

Urzędnicy to mają piękne życie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wczesnym rankiem udałem się do jednego z wielu urzędów w naszym mieście. Deszczowa pogoda przypominała mi, że w mojej ojczyźnie już jesień. Szybko idący ludzie uciekali przed lecącymi z nieba drobnymi kropelkami deszczu. Przezorniejsi, którzy wzięli ze sobą parasole, mogli dumnie i z radością patrzeć przed siebie. Wchodząc do urzędu, mimo wczesnej pory, widzę duży ruch. Jedni szybko wchodzą po schodach na piętro, inni schodzą, jeszcze inni zatrzymują się na półpiętrze w towarzyskiej rozmowie. Daje się odczuć, że urząd żyje, że jest ludziom potrzebny, że jest wiele spraw, które trzeba koniecznie załatwić. Podchodzę do jednych z wielu drzwi, na którym widnieje przyklejony duży napis informujący o godzinach pracy urzędników. Spokojnie czytam, że ludzie zaczną być obsługiwani od godz. 9.00. Siadam na przygotowanych krzesełkach, ustawionych w wielkim porządku wzdłuż korytarza. Co pewien czas widzę przechodzących interesantów, którzy niespokojnie kiwają głowami, ozdabiając przy tym swoją twarz ironicznym uśmiechem. Tuż przed godziną dziewiątą przed drzwiami ustawia się pokaźna kolejka. Każdy spogląda nerwowo na zegarek, opowiada przy tym swoje przeżycia z ostatnich dni, miesięcy, nawet lat. Młody chłopak stojący przy ścianie sili się na opowiedzenie jakiegoś kawału o blondynce. Nikt się nawet nie uśmiecha, nie czas na żarty, kiedy za chwilę wybije godzina przyjmowania klientów. Z sąsiednich pokojów wychodzi pani z dokumentami w rękach i różnego rodzaju pieczątkami. Spogląda swoim mocnym wzrokiem na zgromadzony tłum. Za chwilę inna pani pracująca w urzędzie wędruje spokojnym krokiem do łazienki. Trzyma w ręce kilka szklanek. Najwyraźniej już po pierwszej herbatce czy kawce.
Tuż po godz. 9.00 do pokoju zaproszony jest pierwszy interesant. Bardzo grzecznie, kulturalnie. Sam jest zaskoczony. Rzeczywiście, pani i dwóch panów pracujących w urzędzie starają się bardzo. Wyjaśniają niezrozumiałe sprawy, mają anielską cierpliwość. Myślę sobie w duchu: odpowiedni ludzie na odpowiednim stanowisku. Dobre serce urzędników zauważają również inni. Słyszę słowa: "jak szybko przyjmują", "grzeczni są", "aż miło". I w tych opiniach nie ma żadnej przesady. Szybko załatwiam swoją sprawę i udaję się do drugiego pokoju, licząc na również szybkie załatwienie. Pukam. Nie słyszę żadnego zapraszającego głosu. Mimo wszystko uchylam powoli drzwi i zaglądam do środka. Za biurkiem siedzi urzędniczka w średnim wieku opychająca się dużą bułką, popijając ją pomarańczowym sokiem. Podchodzę wolno do biurka i grzecznie się witam. W jednej chwili znika moje oczarowanie i zachwyt urzędniczą pracą. Słyszę niewyraźnie wypowiedziane słowa: "Czego pan włazi, jak nie proszą". "Nie zauważyłem na drzwiach napisu, że obecnie jest przerwa śniadaniowa" - mówię zdenerwowanym głosem. Urzędniczka robi się jeszcze bardziej czerwona i niegrzecznie wyprasza mnie z pokoju. Wychodzę. Po kilku minutach otwierają się drzwi i znajoma mi twarz prosi mnie do środka. Na biurku widzę porozwalane resztki śniadania. "Słucham, o co chodzi" - wita mnie chłodnym tonem urzędniczka. Szybko przedstawiam swoją sprawę. Odpowiedź również słyszę natychmiastową: "Nic nie mogę pomóc". Jak można pomóc, skoro nawet nie słucha się interesanta. Urzędniczka bowiem w czasie mojego referowania patrzyła w okno, w sufit, przekładała papiery, regulowała radioodbiornik, a nawet przestawiała kwiatek mizerny jak nasz budżet. Zrozumiałem wtedy, że chyba nie ma nic gorszego, aniżeli lekceważenie drugiego człowieka.
Dzisiaj wiem, że nie ja jeden zostałem tak potraktowany. Zbyt często zdarza się, że pracownicy urzędów próbują nam wmówić, że jesteśmy nikim. Mimo tego musimy uzbroić się w cierpliwość, bo przecież to my jesteśmy w potrzebie. Wiem oczywiście, że wiele urzędników i urzędniczek wykonuje swoją pracę wspaniale. Dla nich jestem pełen podziwu. Ale są niestety i inni. I tych nie mogę zrozumieć. Ktoś może zapytać: to co z nimi zrobić?
Moim zdaniem, po prostu zwolnić z pełnionej funkcji. Tyle jest bezrobotnych, którzy z pocałowaniem ręki przyjmą taką posadę, będą grzeczni i uprzejmi. Mieliśmy iść do przodu, a tu, niestety, cofamy się do czasów realnego socjalizmu, gdzie urzędnik był panem i władcą. A może wcale się nie cofamy? Może nigdy nie posuneliśmy się do przodu? Sam już nie wiem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2002-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Lewica złoży poselski projekt ustawy ws. likwidacji Funduszu Kościelnego

2025-07-03 07:43

[ TEMATY ]

Fundusz Kościelny

Karol Porwich/Niedziela

Parlamentarny klub Lewicy zamierza złożyć poselski projekt ustawy ws. likwidacji Funduszu Kościelnego - poinformował PAP rzecznik Nowej Lewicy Łukasz Michnik. Według niego, klub złoży projekt najprawdopodobniej po przerwie wakacyjnej.

Pod koniec marca br. szefowa MRPiPS Agnieszka Dziemianowicz-Bąk (Lewica) poinformowała, że skierowała wniosek o wpis do wykazu prac legislacyjnych rządu projektu ustawy likwidującej Fundusz Kościelny. Wśród zmian zaproponowano współfinansowanie składek na renty i emerytury osób duchownych przez te osoby i przez kościoły. "Chcielibyśmy, by ten podział był 50 na 50, czyli 50 proc. składek opłaca osoba duchowna, 50 proc. Kościół, w ramach którego osoba pełni swoją funkcję czy po prostu pracuje" - dodała.
CZYTAJ DALEJ

Chojnice: dziewczynka w Oknie Życia

2025-07-03 10:42

[ TEMATY ]

Okno Życia

Ks. Janusz Chyła x.com

W nocy ze środy na czwartek w oknie życia przy domu zakonnym sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Chojnicach znaleziona została nowo narodzona dziewczynka. Informację, którą na Facebooku podała chojnicka Bazylika Mniejsza, potwierdziła PAP policja.

Jak przekazała PAP oficer prasowa chojnickiej policji asp. Magdalena Zblewska, o pozostawieniu noworodka w oknie życia zawiadomiła policję w czwartek, przed godziną 4.00, pełniąca dyżur siostra zakonna.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę: Dlaczego chcą osłabić Kościół?

2025-07-03 21:38

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Mat.prasowy

"Posyłam was jak owce między wilki" — te słowa Jezusa stają się dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Zapraszam Cię do refleksji nad trzema dramatycznymi i jednocześnie budującymi wątkami.

1. Owce wśród wilków – Mówię o narastającej agresji wobec duchowieństwa, o aktach przemocy i profanacji, które dotykają kapłanów w Polsce. To nie tylko dane statystyczne – to dramat prawdziwych ludzi. Ale też apel: nie dajmy się podzielić, bo samotna owca nie ma szans z wilkiem.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję