Reklama

Szanujmy matki, które pochylają się nad kołyską…

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Podczas swoich pielgrzymek po świecie sługa Boży Jan Paweł II w każdym z odwiedzanych krajów wiele ciepłych słów poświęcał dzieciom i matkom. Czasem były to ostre słowa przestrogi. Zawsze jednak pełne troski i miłości. Kontynuując naszą refleksję o potrzebie świadków miłości zatroskanych o najmłodszych, zauważmy, że ważną rolę w naszym dzieciństwie odgrywała sfera religijna...

Zmówimy pacierz

Reklama

Pewne wychowawcze schematy są szczególnie sprawdzone i skuteczne, np. wspólna modlitwa - dziecku nie powinno się mówić „zmów pacierz” tylko „zmówimy pacierz”; nie powinno się mówić „idź do kościoła”, tylko „idziemy do kościoła”. To powinno wejść bardzo naturalnie w życie dziecka i stać się dla niego oddechem codzienności, umożliwić spokojny rozwój duchowy.
W pewnym okresie życia kapłańskiego napisałem książeczkę do nabożeństwa dla dzieci pierwszokomunijnych. Jakiś czas później przyjechałem do domu rodzinnego i moja matka, już wtedy chora i słaba, zrobiła mi taki mały wyrzut: Słyszę, że ludzie mają twoją książeczkę do nabożeństwa, a matce nie dałeś... Oczywiście, przeprosiłem, tłumaczyłem się, że nie przypuszczałem, iż książeczka dla dzieci mamę zainteresuje. Kiedy już naprawiłem swoje niedopatrzenie, poprosiła, żebym tę książeczkę podpisał. Napisałem: „Tej, która uczyła mnie modlitwy”. Ale kiedy to napisałem, uświadomiłem sobie, że nie pamiętam tego, by mnie uczyła - a tak musiało być - że przecież znam także modlitwy, które odmawiała moja babcia i które odmawiam do dziś - znam je od mamy! To się odbywało tak naturalnie, że nie przypominało wysiłku i trudu nauki.
Pamiętam też obecność w kościele - niekiedy się nudziłem, bo dużo modlitw było po łacinie i niewiele rozumiałem, a przy tym małe dzieci odczuwają także ból w nogach, zwłaszcza przy bezruchu, ale stało się spokojnie przy rodzicach i to było oczywiste. Mam też późniejsze wspomnienia z Rorat czy z Drogi Krzyżowej - wielkie przeżycie: kościół pełen ludzi, chodzenie od stacji do stacji, moja już samodzielność, aktywność w tym nabożeństwie. Potem mama pytała, jak było w kościele, rozmawiała na ten ważny z tego dnia temat.
Atmosfera modlitwy jest bardzo ważna - świadomość, że to nie jest jakiś przykry przymus, tylko coś naturalnego, wartościowego i ważnego. Jestem przekonany, że rodzice, modląc się z dzieckiem, sami też uczą się modlitwy i korzystają z przeżyć swojego dziecka.
Pamiętam sen z wczesnego dzieciństwa - z obecnością Matki Bożej, pełen dorosłej troski o zbawienie: czy ja kiedyś pójdę do nieba? Jeśli dziecko opowiada matce o takim przeżyciu, to ona rozpoznaje tu siebie, swoją metodę przekazu wiary i także korzysta z tego dziecięcego przeżycia, widzi owoc swoich słów, swojej wiary, modlitwy, jej osobowość wraca do niej w nowej formie. Wprowadzając dziecko w piękno świata tajemniczego, nadprzyrodzonego, pobudzając jego zdolność przyjęcia i przeżywania daru wiary, odkrywa się w małym człowieku zdolności umysłu, wyobraźni, tęsknoty, ukierunkowując je na całe życie. Reakcje dziecka pomagają później wierzyć także rodzicom.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Bliskość najważniejsza

Podsumowując te refleksje, łącznie z poprzednimi, można zaryzykować tezę, że dziecko potrzebuje bliskości, i to autentycznej, wewnętrznej bliskości. Płaszczyzny mogą być różne: zabawa, modlitwa, bycie z krewnymi - w każdym z tych przypadków dziecko chce czuć bliskość przeżyć drugiej osoby.
Odwołam się jeszcze raz do książki hiszpańskiego pisarza Carlosa Ruiza Zafona „Cień wiatru”, by przytoczyć fragment pokazujący w sposób literacki tę potrzebę bliskości:
„Szalejąca tuż po wojnie domowej epidemia cholery zabrała mi mamę w dniu moich czwartych urodzin. (…) Jeszcze jako mały dzieciak nauczyłem się zasypiać, opowiadając mamie w półmroku pokoju, co takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało mnie w szkole, czego nowego się nauczyłem. Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej dotyku, ale jej aura i ciepło obecne były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając wiarę tych, którzy mogą jeszcze zliczyć swój wiek na palcach obu rąk, wiedziałem, że wystarczy zamknąć oczy i zacząć mówić do mamy, a ona, gdziekolwiek by się znajdowała, na pewno mnie usłyszy. (…) Pamiętam, że tego czerwcowego dnia obudził mnie mój własny krzyk.(…) Tata przybiegł natychmiast i wystraszony, przytulił mnie do siebie, usiłując uspokoić.
- Nie mogę przypomnieć sobie jej twarzy. Nie mogę przypomnieć sobie twarzy mamy - wyszeptałem bez tchu.
Tata objął mnie jeszcze mocniej.
- Nie bój się, Danielu, spokojnie. Ja pamiętam za nas obu”.
Te słowa wystarczyły na zawsze, bo były autentyczne. Być blisko to wielka sztuka! To umiejętność postawienia się na jego miejscu, a kiedy dziecko coś zapomina, trzeba, abyśmy pamiętali za nie i za siebie. Także jeśli dotyczy to świata wartości. A może nade wszystko.

Pokochać sieroty

Dla pełniejszego przedstawienia tematu należałoby poruszyć problem rodzicielstwa, płodności, macierzyństwa i... cierpienia związanego z niemożnością naturalnego posiadania dziecka. Ten ostatni problem wydaje się współcześnie narastać wśród młodych małżeństw, które stają wobec trudnego problemu bezpłodności. Może kiedyś w naszych refleksjach wrócimy do tego zagadnienia. Tymczasem należy wyrazić radość z tego, że wzrasta liczba małżeństw gotowych przyjąć do adopcji dziecko, które nie może cieszyć się posiadaniem rodziców biologicznych. Jest też wiele inicjatyw i ośrodków adopcyjnych w naszych diecezjach, prowadzonych przez zaangażowany laikat oraz duszpasterstwa rodzin.
Trzeba także przypominać, że jest wiele dzieci czekających na miłość w rodzinie. Adopcja jest pięknym wyrazem troski o bezbronne dziecko i należy ciągle o tym mówić. Nie można zapominać o dzieciach, których nikt nie chce - chorych, niepełnosprawnych, całymi latami przebywających w szpitalach. W Szwecji i Norwegii powstała fundacja, która proponuje adopcję dzieci niepełnosprawnych, także polskich. Jest to wielkie wyzwanie do wewnętrznego wzrastania w miłości. Niekiedy właśnie to adoptowane dziecko niepełnosprawne przynosi rodzicom największą radość i pociechę.

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Paryż: ponad 6 mln osób odwiedziło katedrę Notre-Dame od ponownego otwarcia

Paryska katedra Notre-Dame jest w tym roku najczęściej odwiedzanym francuskim zabytkiem. Wyprzedziła m.in. bazylikę Sacré-Coeur na wzgórzu Montmartre, Luwr i Wieżę Eiffla. Szacuje się, że do końca roku odwiedzi ją 12 mln osób, czyli drugie tyle, ile przybyło już do niej od momentu ponownego otwarcia w grudniu 2024 r.

Według danych, opublikowanych na łamach „La Tribune Dimanche”, katedra Notre-Dame w Paryżu przyjęła ponad 6 milionów zwiedzających 6 miesięcy po ponownym otwarciu.
CZYTAJ DALEJ

Zapomniany patron leśników

Niedziela zamojsko-lubaczowska 40/2009

wikipedia.org

św. Jan Gwalbert

św. Jan Gwalbert

Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.

Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach. Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić. Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
CZYTAJ DALEJ

Rozważania na niedzielę: Miłość jest zaradna

2025-07-10 20:50

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Mat.prasowy

„Miłość jest zaradna” – to zdanie powraca w tym odcinku jak refren Ewangelii, która naprawdę żyje.

Papież Benedykt XVI mówił: „Jedni umierają z głodu, inni z przejedzenia.” A my – gdzie jesteśmy? Opowiadam o miłości, która potrafi sięgnąć poza luksusowy stół i nasycić tych, którzy nie mają nic. Bo miłość to nie emocja. Miłość to decyzja i działanie.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję