Reklama

„Aby z tej śmierci wyrosło dobro”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W czasie pielgrzymki ludzi pracy spotkałem przed ołtarzem Częstochowskiej Pani mamę ks. Jerzego Popiełuszki. Ucałowałem jej rękę. Przecież te ręce wykarmiły pięcioro dzieci, między nimi Księdza Jerzego. Mama Marianna i ojciec Władysław dla siebie i dzieci wznieśli dom z budulca miłości do Boga, do ludzi, do Ojczyzny - z cierpień, z przebaczeń, z modlitwy. W domu tym Jerzy dojrzał i wyrósł na mężczyznę mocnego wiarą, prawością, miłością do drugiego człowieka, wrażliwością na sprawy Ojczyzny. Tam spotkał go Jezus i powołał do kapłaństwa.
Czy spotkał go w drodze do liceum? Czy podczas ministranckiej posługi? Czy na balu maturalnym? Czy wśród przepięknej zieleni ziemi białostockiej?
Czyją twarz miał powołujący Jezus? Czy dobrego księdza katechety, księdza proboszcza? Czy spoglądał oczami kardynała Wyszyńskiego? Czy przemawiał z oczu, z rąk modlących się codziennie rodziców? Odpowiedzi można się tylko domyślać. Nieodgadnione są ścieżki, na których Jezus spotyka ludzi i powołuje. Powołuje i posyła.
Czy posłał go na służbę w Kościele warszawskim i poprowadził po ścieżce wiodącej do męczeństwa? Jezus nie powołuje dla przyjemności, dla zaspokojenia pragnień rodziców, dla próżnego mniemania o swojej wielkości. Za wybór należy niejednokrotnie zapłacić cenę. Młody kleryk zapłacił haracz służby wojskowej. Jego koledzy studiowali spokojnie na innych uczelniach. On, kleryk, został wcielony do wojska.
Czy Ojczyzna była w niebezpieczeństwie? Nie! Gen. Jaruzelski wpisał się do grona osób zwalczających Kościół w Polsce. Klerycy skoszarowani w specjalnych jednostkach poddawani byli wyszukanym represjom. Ksiądz Jerzy szczególnie. Nie spodziewał się, że tak trudny będzie ten odcinek drogi do kapłaństwa. Powrócił do seminarium mocniejszy fizycznie i duchowo.
Przyszły lata osiemdziesiąte. Darował nam Pan Bóg nadzieję na wolność i suwerenność Ojczyzny. Były to czasy tryumfu. Tryumfowano na halach, stadionach i w domach prywatnych. Społeczeństwo wpatrywało się w jutrzenkę wolności. Atmosfera udzieliła się prostaczkom, uczonym, kapłanom, biskupom. Nikt nie dopuszczał odwrotu od przemian. A jednak… Nadzieję, radość i zachwyt zabił stan wojenny, ogłoszony też przez gen. Jaruzelskiego. Wypowiedziano wojnę narodowi. Niszczono dokumenty, burzono biura Solidarności, niszczono sztandary. Zapanowała apatia, strach. Liczono internowanych, zamykano drzwi. Zapytywano: gdzie przyjaciele? Gdzie obrońcy Ojczyny? Gdzie ołtarze?
Ty, Księże Jerzy, należałeś do tych, którzy przeformowali swoje szeregi i kontynuowali walkę o wolność Ojczyzny. Wobec ogromu zła i krzywd wyrządzonych narodowi przez reżim komunistyczny wołałeś pełnym głosem z ambon całej Polski, że zło należy dobrem zwyciężać. Dołączyłeś do modlitwy Jana Pawła II zanoszonej za Ojczyznę przez cały okres stanu wojennego. Nie bałeś się modlić, nie bałeś się mówić, nie bałeś się przebywać w środowisku robotników, pielęgniarek, lekarzy. Zorganizowałeś pielgrzymkę hutników na Jasną Górę. Wrogowie Kościoła i Ojczyzny zamordowali Cię na oczach całego świata.
Dlaczego nie byłeś ostrożny? Dlaczego nie byłeś rozsądny?
- Czytałem Ewangelię i zrozumiałem, że takie same pytania stawiano Jezusowi: dlaczego nie byłeś ostrożny, dlaczego nie byłeś rozsądny? Po co tyle mówiłeś? Te sprawy należały do uczonych w Piśmie, do Sanhedrynu. To mnie Chrystus powołał. To mnie darował talenty na czas dobry i na czas zły. Jakże mogłem zakopać talent w stanie wojennym. Kochałem Ojczyznę. Kochałem pracowników służby zdrowia, kochałem hutników. Mówiłem to, w co wierzyłem. Jezus przemawiał na pustyni. W kraju była pustynia. Pustynia w prasie. Pustynia w telewizji. Pustynia w szkołach. Nie było tylko pustyni w więzieniach wśród internowanych. Mówiłem z Ewangelią w ręku na pustyni polskiej rzeczywistości. Nie mogłem zakopać tego talentu. Nie mogłem sprzeniewierzyć się memu powołaniu.
- A propozycja wyjazdu za granicę na studia? Ksiądz Prymas miał wielkie serce i widział strach w moich oczach. Ale on wiedział, co znaczy stać na posterunku. Był doświadczonym i dojrzałym ojcem. Przyjął moją służbę Ojczyźnie i Kościołowi.
Błogosławiony Księże Jerzy. Płakaliśmy bardzo na wieść o Twojej śmierci. Płakaliśmy przed telewizorami, przy odbiornikach radiowych. Płakaliśmy na kolanach z różańcem w ręku. Mamy w oczach i w wyobraźni spętane Twoje ręce i nogi. Chcemy obmyć łzami storturowane Twoje oblicze i całe ciało. Dziękujemy Bogu, że nie odpowiadaliśmy i nie odpowiadamy nienawiścią. Przez całe ćwierćwiecze powtarzamy zawołanie: „Zło dobrem zwyciężaj”. Kto stanął przy Twoim grobie, odchodził mądrzejszy o chrześcijańską zasadę: „Zło dobrem zwyciężaj”.
Widziałem Jana Pawła II klęczącego przy Twoim grobie. Modlił się długo w milczeniu. Milczenie krzyczało modlitwą: „Aby z tej śmierci wyrosło dobro, tak jak z Krzyża - zmartwychwstanie”. On wiedział, że wraz ze zmartwychwstaniem Pana zmartwychwstała historia zbawienia. Ożyli pasterze, starzec Symeon, Trzej Królowie. Ożył syn marnotrawny i Tomasz - apostoł powtarzający: „Pan mój i Bóg mój”.
Wraz z podpisaniem dekretu Benedykta XVI o męczeństwie za wiarę spełnia się modlitwa Polaka Papieża: „Aby z tej śmierci wyrosło dobro”. Polska stała się bogatsza. W Roku Kapłańskim otrzymaliśmy dar męczennika kapłana. Na czas ogromnej inwazji sekularyzmu Pan Bóg dał nam wielkiego orędownika i przewodnika, który za Boga i Ojczyznę oddał życie. Ksiądz Jerzy z setek tablic i pomników wzniesionych w kraju i za granicą na pamiątkę jego męczeństwa nieustannie kieruje do nas słowa: Wybierajcie dobro, wybierajcie prawdę, wybierajcie Boga. Budujcie sprawiedliwą Ojczyznę, nawet za cenę śmierci. Z niecierpliwością oczekujemy 6 czerwca - dnia wyniesienia Księdza Jerzego na ołtarze i modlimy się, aby ożyła solidarność Polaków miłujących swoją Ojczyznę. Gdy spotkam mamę Mariannę, ucałuję rękę, która karmiła błogosławionego Kapłana Męczennika.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież wyraził gotowość dialogu ekumenicznego

Leon XIV zapewnił przedstawicieli prwosławnego Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola o swojej gotowości, gotowości podejmowania wysiłków na rzecz przywrócenia pełnej i widzialnej komunii między oboma Kościołami.

W sobotę 28 czerwca Papież Leon XIV przyjął na audiencji delegację Patriarchatu Ekumenicznego konstantynopola, która przybyła, aby 29 czerwca wziąć udział w uroczystości Świętych Apostołów Piotra i Pawła.
CZYTAJ DALEJ

Kult Niepokalanego Serca Maryi

Niedziela Ogólnopolska 25/2004

[ TEMATY ]

Matka Boża

BOŻENA SZTAJNER/ NIEDZIELA

Do ogłoszenia przez Piusa IX 8 grudnia 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu przyczynił się niewątpliwie kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Rozwijał się równolegle z kultem Najświętszego Serca Jezusa, a swymi początkami sięgał czasów średniowiecza. Już w XIV wieku pojawiły się obrazy i rzeźby przebitego siedmioma mieczami serca Bolesnej Matki Zbawiciela. W połowie XVII wieku św. Jan Eudes rozpowszechniał obrazy Matki Bożej, ukazującej - na podobieństwo Jezusa - swe Serce. Na „cudownym medaliku”, rozpowszechnianym po objawieniach, jakie w 1830 r. miała św. Katarzyna Laboure, pod monogramem „M” widnieją dwa serca: Jezusa i Maryi. Także założone w Paryżu w 1836 r. Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej szerzyło cześć Serca Maryi. W XIX wieku powstały liczne zgromadzenia zakonne pod wezwaniem Serca Maryi lub Serc Jezusa i Maryi. Do zaistnienia kultu i nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi najbardziej przyczyniły się objawienia, jakie miały miejsce w 1917 r. w Portugalii. Kiedy 13 maja troje dzieci: Łucja (lat 10), jej brat cioteczny Franciszek (lat 9) i jego siostra Hiacynta (lat 8) pasły niedaleko od Fatimy owce, ujrzały w południe silny błysk jakby potężnej błyskawicy, który powtórzył się dwa razy. Zaniepokojone dzieci zaczęły zbierać się do domu, gdy ujrzały na dębie postać Matki Bożej i usłyszały Jej głos: „Nie bójcie się, przychodzę z nieba. Czy jesteście gotowe na cierpienia i pokutę, aby sprawiedliwości Bożej zadośćuczynić za grzechy, jakie Jego majestat obrażają? Czy jesteście gotowe nieść pociechę memu Niepokalanemu Sercu?”. Matka Boża poleciła dzieciom, aby przychodziły na to miejsce 13. dnia każdego miesiąca. W trzecim objawieniu, 13 lipca, prosiła, aby w każdą pierwszą sobotę miesiąca była przyjmowana Komunia św. wynagradzająca. Podczas tych objawień Matka Boża wielokrotnie sama nazwała swe serce „niepokalanym”. W piątym objawieniu, 13 września, poleciła dzieciom, aby często odmawiały Różaniec w intencji zakończenia wojny. Ostatnie zjawienie się Matki Bożej - 13 października oglądało ok. 70 tys. ludzi. Od samego rana padał deszcz. Nagle rozsunęły się chmury i ukazało się słońce. Z tłumu dały się słyszeć okrzyki przerażenia: bowiem słońce zaczęło zataczać koła po niebie i rzucać strumienie barwnych promieni... Objawienia fatimskie stawały się coraz bardziej sławne i wywoływały coraz żywsze zainteresowanie, m.in. ze względu na zapowiedziane w nich wydarzenia, a zwłaszcza na tzw. tajemnicę, która została przekazana wyłącznie do wiadomości papieża. Dziś znamy jej treść. Matka Boża zapowiadała nadejście jeszcze straszliwszych wojen niż ta, która się kończyła. Zapowiadała nowe prześladowanie Kościoła, zamach na papieża, rewolucję w Rosji. Prosiła, aby Jej Niepokalanemu Sercu poświęcić cały świat, a zwłaszcza Rosję. Krwawa bolszewicka rewolucja wybuchła, kiedy jeszcze trwały objawienia. Jej ofiarą stał się również Kościół w Meksyku (1925 r.) oraz w Hiszpanii (1936 r.). A mimo to ostatnie z fatimskich poleceń Maryi nie zostało szybko spełnione. Dopiero kiedy wybuchła II wojna światowa, przypomniano sobie „tajemnicę fatimską” i 13 października 1942 r., w 15-lecie objawień, papież Pius XII drogą radiową ogłosił całemu światu, że poświęcił rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi. Pius XII polecił, aby aktu poświęcenia dokonały poszczególne kraje. Pierwsza, z udziałem prezydenta państwa, uczyniła to Portugalia. 4 maja 1944 r. papież ustanowił dzień 22 sierpnia świętem Niepokalanego Serca Maryi. W Polsce zawierzenia naszego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi dokonał dopiero po zakończeniu wojny - 8 września 1946 r. - Prymas Polski kard. August Hlond w obecności całego Episkopatu i około miliona pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Do tego zawierzenia nawiązał kard. Stefan Wyszyński, kiedy w latach 1956, 1966 i 1971 oddawał naród polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w ojczyźnie i na całym świecie. W następnych latach akty te były ponawiane. Kościół w Polsce zawierzał także Maryi Jan Paweł II za każdym swym pobytem na Jasnej Górze. Niby życzeniu Matki Bożej stało się zadość, ale trudno w akcie papieża Piusa XII dopatrzyć się wyraźnego zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi Rosji. Niebawem też czerwony smok rozciągnął panowanie nad wieloma krajami, a na jego krwiożerczą służbę oddało się wielu intelektualistów całego świata. Wydawało się, że wkrótce rzuci do swych stóp całą ludzkość. Wobec wciąż szalejącego bezbożnictwa wielu biskupów postulowało dokładne spełnienie prośby Fatimskiej Pani. W latach 1950-55 figura Matki Bożej Fatimskiej pielgrzymowała po wielu krajach. Wprawdzie na zakończenie Soboru Watykańskiego II (1964 r.) Paweł VI ogłosił Matkę Jezusa Matką Kościoła i posłał do Fatimy złotą różę, nie doszło jednak do postulowanego zawierzenia świata i Rosji Jej Niepokalanemu Sercu. Dopiero wydarzenia z 13 maja 1981 r. - zamach na Papieża na Placu św. Piotra - przypomniały fatimską przepowiednię. Ojciec Święty Jan Paweł II spełnia wreszcie prośbę Matki Najświętszej i 7 czerwca 1981 r. zawierza ponownie całą ludzką rodzinę i Rosję Jej Niepokalanemu Sercu. Na owoce tego zawierzenia nie trzeba było długo czekać. Jesteśmy zobowiązani dawać świadectwo faktom, które dokonały się na naszych oczach. Reforma liturgii w 1969 r. przeniosła święto Niepokalanego Serca Maryi na pierwszą sobotę po uroczystości Serca Pana Jezusa. W tym roku przypadnie ono 19 czerwca. Odprawiane zaś we wszystkie pierwsze soboty miesiąca nabożeństwa wynagradzające przypominają nam obowiązek podejmowania pokuty i zadośćuczynienia za grzechy współczesnego nam świata i za nasze grzechy.
CZYTAJ DALEJ

Jarosław Kaczyński prezesem PiS na kolejną kadencję

Jarosław Kaczyński został w sobotę ponownie wybrany na prezesa Prawa i Sprawiedliwości podczas kongresu wyborczego ugrupowania w Przysusze. To wielkie zobowiązanie, ale wierzę, że dam radę; ten czarny okres, który w tej chwili przeżywamy musi się skończyć - podkreślił szef PiS.

W sobotę w Przysusze odbywa się VII Kongres Prawa i Sprawiedliwości, podczas którego ponad 1500 delegatów wybiera najważniejsze gremia partyjne na kolejną kadencję, m.in. prezesa oraz radę polityczną ugrupowania.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję