Tylko tego grania mi żal

Nazywał się Władysław Karczewski, urodził się w licznej rodzinie na Kurpiach (Psary k. Pułtuska). Wcześnie stracił ojca. Wojna, bieda, potem dorastanie i pytania: Co zrobić? Gdzie pójść? Zawsze ciągnęło go do muzyki, zaczął chodzić do organisty w Obrytem, potem dowiedział się, że ks. prof. Nowacki otwiera w Niegowie szkołę dla organistów. To była dla niego szansa. Został przyjęty, uczył się w bardzo trudnych warunkach. Już w 1949 r. prof. Nowacki widząc jego zapał, zdolności i miłość do muzyki, zaproponował mu pracę. Od tego czasu pracował zawsze blisko Kościoła, z tego przez 58 lat w parafii Bedlno k. Kutna.
My, jego dzieci, a było nas sześcioro, patrzyliśmy, jak ojciec wiernie wypełnia swoją służbę, jak wielką miłością darzy swój zawód. Patrzyliśmy, jak przygotowuje się na różne uroczystości, jak dopracowuje każdy szczegół. Zawsze z radością wracał do domu i już od progu śpiewał mamie to, co śpiewał w kościele. I tak było do listopada 2009 r. Był to ważny rok dla naszej rodziny. Tata skończył 80 lat i jeszcze pracował. Rodzice obchodzili 60. rocznicę ślubu, a tata 60-lecie pracy. Tata miał 11 listopada odebrać Złoty Medal za Zasługi dla Kościoła i Ojczyzny. Zachorował 10 listopada. Na chwilę przed operacją powiedział: „Nie boję się śmierci, córko, tylko tego grania mi żal”. Potem poprosił synów o opiekę nad mamą. Na tę chwilę Pan Bóg zesłał nam jeszcze kapłana z Panem Jezusem. Tak umocniony wyruszył w drogę do Pana. Zmarł 22 listopada, była to uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Patronką tego dnia była też św. Cecylia. To ona przeprowadziła swojego Bożego śpiewaka na drugi brzeg, aby mógł grać w niebie i śpiewać w chórach anielskich - jak to sobie tłumaczyły po pogrzebie 8-letnie wnuki - Julia i Jan. Ja też wierzę, że 60 lat wiernej służby zasługuje na nagrodę w Niebie.

Anastazja z Warszawy

Oczekujemy na listy pod adresem:
„Niedziela”, ul. 3 Maja 12
42-200 Częstochowa.
Na kopercie należy napisać: „Listy”
redakcja@niedziela.pl