Jak sama nazwa wskazuje, są to zachowania niestosowne odnośnie do miejsca, czasu, towarzystwa, okoliczności, a więc zachowania, które w określonych kontekstach nie mają prawa się pojawić, które w tych kontekstach ranią innych czy powodują jakieś ich negatywne doznania.
Niestosowne mogą być czyny. Są to dokonane z premedytacją w obecności innych osób akty powszechnie i w każdym miejscu publicznym uznawane za odrażające. W pierwszym rzędzie są to zachowania związane z wydalaniem, znaczna część odgłosów fizjologicznych, obnażanie się, zachowania o charakterze seksualnym, akty drastycznie naruszające normy obyczajowe i wskazania etykiety. Jeśli ktoś zacznie rękami jeść potrawy, do których powinno się używać sztućców, mlaska, rozrzuca po stole jedzenie, chlapie sosem itp. - to będzie to typowe zachowanie niestosowne.
Zachowania mogą być niestosowne ze względu na miejsce lub okoliczności. Tak więc np. głośny śmiech, żarty, frywolny czy zbyt skąpy strój będą niestosowne na cmentarzu, w świątyni czy w innym miejscu kultu religijnego.
Zachowania mogą być niestosowne ze względu na osoby. I tak np. kobieta w obecności innych kobiet może podciągnąć spódnicę czy poprawić rajstopy. W obecności mężczyzn będzie to niestosowne.
Niestosowne mogą być też reakcje, np. śmiech na wiadomość o czyimś niepowodzeniu, wypadku, chorobie czy zgonie.
Niestosowne mogą być również uwagi - np. na temat ludzkich ułomności w obecności osób, które mają te ułomności.
Zachowania niestosowne są bardzo wyraźnym sygnałem, że podejmującej je osobie brakuje kultury, że lekceważy nie tylko normy obyczajowe, ale również osoby i ich uczucia.
Gdy ktoś podejmuje wielokrotnie zachowania niestosowne, powinniśmy go wyeliminować z kręgu naszych znajomych, a jeśli funkcjonuje w środowisku, w którym musimy się pojawiać, należy go unikać, a przymusowe kontakty skracać do minimum i czynić maksymalnie oficjalnymi i formalnymi.
Papież Leon XIV upoważnił Dykasterię Spraw Kanonizacyjnych do ogłoszenia trzech dekretów. Dwa z nich dotyczą ofiary życia biskupa i siostry zakonnej, a trzeci heroiczności cnót. 12 lipca 2017 r. został ogłoszony list apostolski w formie «motu proprio» „Maiorem hac dilectionem”, na mocy którego Papież Franciszek ustanowił, że heroiczne ofiarowanie życia jest kolejnym, obok męczeństwa i heroiczności cnót, powodem do beatyfikacji i kanonizacji.
Pierwszy z dekretów o ofierze życia dotyczy bp. Alejandro Labaka Ugarte OFM Cap, który urodził się 19 kwietnia 1920 r. w Beizama (Hiszpania). W 1932 r. wstąpił do seminarium duchownego kapucynów w Alsasua; 14 sierpnia 1937 r. przyjął habit kapucynów w nowicjacie w Sangüesa. Śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1938 r., a śluby wieczyste 29 września 1942 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 grudnia 1945 r. w Pampelunie. Przełożeni, akceptując jego silne pragnienie udania się na misje, 17 lipca 1946 r. wysłali go do misji kapucynów prowincji Nawarra w Pingliang w Chinach, gdzie pozostał do 1953 r., kiedy to wraz z innymi misjonarzami został wydalony przez reżim maoistowski i musiał powrócić do ojczyzny.
Kościół wspomina 22 maja św. Ritę z Cascii, zakonnicę, patronkę trudnych spraw. Do ponownego odczytania jej doświadczenia ludzkiego i duchowego jako znaku Bożego Miłosierdzia zachęcał również papież Franciszek.
Margherita (której skrócona forma Rita stała się w praktyce jej nowym imieniem) urodziła się w 1367 r. w Cascii w środkowych Włoszech. Wbrew swojej woli musiała poślubić Ferdinando Manciniego, któremu urodziła dwóch synów. Gdy jej brutalnego i awanturniczego małżonka zamordowano w 1401 roku, obaj jej synowie przysięgli krwawą zemstę. Rita modliła się gorąco, aby jej dzieci nie były mordercami, ale synowie zginęli w 1402 roku. Choć z trudem znosiła swój los, przebaczyła oprawcom. Chciała wstąpić jako pustelnica do zakonu augustianów w Cascia, ale nie przyjęto jej. Tradycja mówi, że w nocnym widzeniu ukazali się jej święci Jan Chrzciciel, Augustyn i Mikołaj z Tolentino, którzy zaprowadzili ją do bram zakonnych. Po wielokrotnych odmowach Ritę ostatecznie przyjęto do zakonu w 1407 r.
Podczas nabożeństwa ku czci św. Rity w parafii św. Stanisława Kostki we Wrocławiu
W liturgiczne wspomnienie św. Rity z Cascii jej czciciele w wielu miejscach zbierają się na wspólnej modlitwie, przynosząc swoje prośby i obdarowując świętą różami.
Tak było dzisiaj m.in. w parafii św. Stanisława Kostki we Wrocławiu, gdzie kult świętej propaguje niestrudzenie ks. Krzysztof Głuszko. – Od 22 lutego br. wprowadziliśmy nabożeństwo do św. Rity. Frekwencję na nim mamy bardzo dużą. Chciałbym ten kult do św. Rity coraz bardziej rozwijać. Mamy już piękną figurę świętej, ufundowaną przez wiernych, którą osobiście przywiozłem z Płocka. Chcemy też sprowadzić relikwie św. Rity – mówi ks. Krzysztof i zapowiada parafialną pielgrzymkę do Cascii.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
