Reklama

Siena i doradczyni papieży

Niedziela legnicka 41/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mówi się, że sieneński plac główny (Piazza del Campo), mający kształt amfiteatru, został zaprojektowany na wzór płaszcza Maryi. Matka Boża wraz ze św. Katarzyną ze Sieny jest patronką miasta. Kult Najświętszej Maryi Panny w Sienie - położonej w Toscanii w środkowych Włoszech - jest od wieków żywy. Miasto nosiło nawet przydomek: Civitas Virginis, a wszyscy tworzący tu artyści malarze poświęcili chociaż jeden obraz Bożej Rodzicielce. Ku czci Matki Boskiej organizuje się także festyn: Palio di Siena. Najważniejszym punktem tego, zapoczątkowanego w średniowieczu święta, są gonitwy konne, w których rywalizują przedstawiciele poszczególnych dzielnic Sieny. Chociaż sama gonitwa nie trwa długo: zawodnicy zaledwie trzykrotnie okrążają Piazza del Campo, świętuje się kilka dni. Wyścig poprzedzają między innymi barwne parady drużyn w historycznych kostiumach. Gonitwa odbywa się 2 lipca i 16 sierpnia.

Ucieczka przed Romulusem

Reklama

Początki Sieny opisują legendy. Zgodnie z nimi miasto założyli synowie Remusa: Senio i Aschio. Uciekając przed Romulusem, mieli wznieść w górach zamek, stanowiący zaczątek Sieny. Herbem miasta stało się godło ich rodu - wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa. Historycznie: w okresie antycznym Siena była etruskim osiedlem. W V wieku naszej ery w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Miasto, dzięki lokalizacji przy szlakach handlowych oraz przemysłowi włókienniczemu, rozwijało się. W XII i XIII wieku zaliczało się do najbogatszych miast Europy. Bankierzy ze Sienny udzielali pożyczek niemal na całym kontynencie. W tym czasie, na przełomie XIII i XIV wieku zrealizowano projekt uporządkowania miasta. Jednym z efektów tego działania było dołączenie do Pallazzo Pubblico Torre del Mangia, która miała być tego samej wysokości (88 metrów) co dzwonnica katedry. Chciano w ten sposób podkreślić równość pomiędzy władzą kościelną i świecką. Na przełomie XIII i XIV wieku w mieście powstała ważna szkoła malarska zwana sieneńską. W 1240 założono uniwersytet, jeden z najstarszych w Europie. W XIV wieku w Sienie żyła i działała święta Katarzyna - dominikańska tercjarka, mistyczka, doktor Kościoła.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kobieta, która zmieniała historię

Katarzyna urodziła się jako dwudzieste czwarte z dwadzieściorga pięciorga dzieci w 1347 r. w Sienie. Chociaż nie ukończyła żadnej szkoły, była posłanką Chrystusa do najmędrszych tego świata. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata. W okresie awiniońskim Katarzyna przemawiała i pisała listy do najznakomitszych osób ówczesnej Europy: duchownych i świeckich. Miała wielu wrogów, ponieważ trudno było zaakceptować, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do kapłanów, biskupów, a nawet papieży w imieniu Chrystusa; publicznie ogłaszać się Jego posłanką. Jednak podczas przesłuchań inkwizycji, w jej działalności nie znaleziono niczego, co byłoby niezgodne z nauką Kościoła. W konfliktach na Półwyspie Apenińskim i w Kościele, pełniła rolę mediatora. Kolejnych papieży (najpierw bł. Urbana V, a potem Grzegorza XI) zachęcała do powrotu z Awinionu do Rzymu. Gdy antypapież nie chciał ustąpić, Katarzyna starała się skupić jak najwięcej zwolenników wokół prawowitego papieża: zachęcała do modlitw w jego intencji, popierała jego reformy. Św. Katarzyna pozostawiła po sobie trzy dzieła: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”. Ta opatrznościowa dla Kościoła niewiasta zmarła w opinii świętości. W 1866 roku Pius IX ogłosił ją drugą, po św. Piotrze, patronką Rzymu. W 1939 roku Pius XII ustanowił drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Włoch, a w 1970 roku Paweł VI ogłosił Ją doktorem Kościoła. Jan Paweł II natomiast, w 1999 roku, ogłosił Katarzynę współpatronką Europy. Święta jest także patronką Sieny, pielęgniarek, strażników i strażaków.

Przy Piazza del Campo

Relikwie św. Katarzyny do dziś są przechowywane w kaplicy pod Jej wezwaniem, w gotyckim kościele św. Dominika, znajdującym się naprzeciw katedry, przy Piazza del Campo. Młoda Katarzyna była z tym kościołem silnie związana. Prosta, wręcz surowa pod względem formy świątynia powstała jako krypta dla zmarłych. Później rozbudowano ją. Wspomniana wyżej katedra pod wezwaniem św. Katarzyny Sieneńskiej została ukończona w XIII wieku. Fasada tej romańsko-gotyckiej świątyni to połączenie pasów różowego, zielonego i białego marmuru. Wnętrze - w biało-czarne geometryczne wzory. Na posadzce znajduje się marmurowa mozaika z XV/XVI wiek, przedstawiająca sceny z Nowego Testamentu. W świątyni znajdują się także nawiązania do polskiej kultury: obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz witraż z podobizną św. Maksymiliana Kolbe. W obrębie katedry znajduje się baptysterium i dzwonnica. Zabytkowe centrum Sieny zostało w 1995 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO. Przy Piazza del Campo, wybrukowany czerwoną cegłą i marmurem, znajdują się także perły architektury niesakralnej. Palazzo Pubblico stanowiący Ratusz (w swych murach kryje Muzeum Civico), wzniesiony siedem wieków temu; wieżę Torre del Mangia z 1334 roku, z której roztacza się piękny widok na okolicę, marmurową fontannę Fonte Gaia, zasilaną nadal wodą ze średniowiecznego akweduktu. W Palazzo Pubblico, a konkretnie: w tutejszej Sala del Mappamondo zbierała się niegdyś rada miejska Sieny. Dekoracja pałacu ma charakter propagandowy: na przykład w Sali della Pace znajduje się „Alegoria dobrych rządów” Ambrogia Lorenzettiego, przedstawiająca wszystkie stany średniowiecznego społeczeństwa. Miała ono przypominać o obowiązkach władz miasta. W pobliżu Sieny znajdują się słynne turystyczne miejscowości: Piza i Florencja. Blisko stąd także do Rzymu.

Podczas pisania artykułu korzystałam z: „Włochy. Przewodniki Pascala. Bielsko-Biała 2000”, „Włochy. Podróże marzeń” 2005; www.zwiedzajswiat.pl/panstwa/wlochy/siena.html, pl.wikipedia.org/wiki/Siena, http://pl.wikipedia.org/wiki/Katarzyna_ze_Sieny, http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/04-29.php3, www.voxdomini.com.pl/sw/sw60.html

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Zmarł prof. Wojciech Kurpik, wieloletni konserwator i opiekun Wizerunku Matki Bożej na Jasnej Górze

2025-07-17 15:37

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Matka Boża Częstochowska

zmarły

konserwator zabytków

BPJG

prof. Wojciech Kurpik

prof. Wojciech Kurpik

- Obraz Maryi Jasnogórskiej stał się bardzo ważną częścią mojego życia, mojej osobowości - mówił w jednym z wywiadów. W wieku 94 lat, 15.07.2025 r., zmarł w Warszawie prof. Wojciech Kurpik, wieloletni konserwator i opiekun Wizerunku Matki Bożej na Jasnej Górze, konfrater Zakonu Paulinów. Pogrzeb odbędzie się w piątek, 25.07. o godz. 13.30 w paulińskim kościele pw. Świętego Ducha w Warszawie.

Prof. Wojciech Kurpik był konserwatorem sztuki, profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (w latach 1996-1999 był jej rektorem). Był wybitnym specjalistą w zakresie konserwacji malarstwa tablicowego i drewnianej rzeźby polichromowanej. W latach 1980-2001 jako profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, kierował Pracownią Konserwacji i Restauracji Malarstwa Tablicowego i Drewnianej Rzeźby Polichromowanej na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP. Od roku 1979 był członkiem Komisji ds. stałej opieki nad Cudownym Obrazem Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze. Na podstawie wyników swoich wieloletnich badań w 2008r. opublikował książkę „Częstochowska Hodegetria. Drugie wydanie, uwzgledniające wyniki najnowszych badań, zawierające bogatą dokumentację fotograficzną, ukazało się w 2020r. nakładem wydawnictwa Paulinianum. W dowód uznania wieloletnich zasług, paulini 4 kwietnia 2004 r. przyjęli Wojciecha Kurpika do grona konfratrów, czyli przyjaciół i dobrodziejów Zakonu Paulinów.
CZYTAJ DALEJ

Loreto: siostry nazaretanki odznaczone przez IPN

2025-07-17 19:18

[ TEMATY ]

nazaretanki

gen. Władysław Anders

Loreto

Vatican Media/polovers.it

Siostry nazaretanki z Loreto, odznaczone złotym medalem Reipublicae Memoriae Meritum

Siostry nazaretanki z Loreto, odznaczone złotym medalem Reipublicae Memoriae Meritum

Wspólnota sióstr nazaretanek z Loreto odebrała złoty medal Reipublicae Memoriae Meritum, przyznany całemu zgromadzeniu zakonnemu przez Instytut Pamięci Narodowej. To wyraz uznania m.in. za wieloletnią opiekę nad loretańskim Cmentarzem Żołnierzy Polskich, którą sprawowały w odpowiedzi na osobistą prośbę gen. Władysława Andersa.

Wręczenie odznaczenia siostrom nazaretankom ze wspólnoty w Loreto odbyło się na zakończenie Mszy św., sprawowanej w 81. rocznicę wyzwolenia Ankony przez żołnierzy 2. Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. To m.in. z bohaterską ofiarą „Andersowców”, którzy polegli w regionie Marche w czasie 2 wojny światowej związana jest posługa sióstr ze Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu, doceniona dziś przez Instytut Pamięci Narodowej.
CZYTAJ DALEJ

Cieszę się, że ta książka ujrzała światło dzienne! Czy obecny redaktor naczelny „Niedzieli” też zdecyduje się na wywiad-rzekę?

Gdy zagłębiłam się w treść wydanego właśnie wywiadu-rzeki z księdzem Ireneuszem Skubisiem, miałam przed oczami wszystko, co działo się od początku mojej pracy w „Niedzieli”, czyli od roku 1998.

Zapamiętałam ks. infułata właśnie takiego, jaki wyłania się z najnowszej książki Czesława Ryszki: uśmiechniętego, zatroskanego o Kościół i Polskę, z pasją powtarzającego, że media katolickie mają do spełnienia ważną misję ewangelizacyjną. Kochającego „Niedzielę” najmocniej na świecie, doceniającego jej pracowników i dziennikarzy, a także najbardziej znamienitych autorów, którzy na przestrzeni lat gościli na łamach. Ta książka to wspaniała panorama nie tylko dziejów „Niedzieli”, ale także historii Kościoła i historii Polski. Opowieść o czasach, w jakich żyliśmy – m.in. w stanie wojennym, kiedy to ks. Skubiś nawet kilka razy w tygodniu musiał jeździć z Częstochowy do warszawskich urzędów, bo pismo podlegało ingerencjom cenzury, albo w czasach transformacji ustrojowej, gdy po roku 1989 w tygodniku podejmowano kwestie związane z życiem publicznym, m.in. z walką o życie dzieci poczętych. „Lata 90. to niekwestionowany sukces „Niedzieli”. Wybudowano nowy gmach redakcji, ruszyły edycje diecezjalne, powstały studia radiowe i telewizyjne „Niedzieli”, nakład sięgnął 300 tys. egzemplarzy, niektórzy nazywali nawet jej naczelnego „magnatem prasowym” – pisze Czesław Ryszka.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję