Reklama

GPS na życie

O trzech stopniach wdzięczności

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

1
Jazda na rowerze i paździerz.

Nad pierwszym stopniem nie ma się co rozwodzić. Umiejętność dziękowania jest tak podstawowa jak czytanie, jak jazda na rowerze i odróżnianie lewej nogi od prawej. Modlitwa wdzięczności jest czymś tak oczywistym jak oddychanie. List do Koryntian stwierdza prosto: „Cóż masz, czego byś nie otrzymał?” (1 Kor 4, 7).

Brak wdzięczności to nawet nie jest grzech, to jest zwykły paździerz, to jest wiocha i brak wychowania. Oczywiście psychologia potrafi dobrze opisać sytuacje, kiedy człowiekowi z trudem przechodzi przez gardło proste „dziękuję”, a od środka gryzie go dziwna zawiść, dokładnie wtedy, kiedy jest obdarowywany.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Mistrzynią w opisie takich mechanizmów jest Melanie Klein. Pisze ona o takim doświadczeniu, kiedy coś otrzymujemy – torbę czekoladek, kieszonkowe od ojca albo miłość życia – i zamiast nas to wzruszyć i cieszyć, to w jakiś tajemniczy sposób stajemy się wtedy ponurzy i niezadowoleni. Oczywiście, że jest to niedojrzałość, ale na czym ona polega? Na tym, że ktoś przywykł do myśli, że jest samowystarczalny i nie potrzebuje innych, i pod powierzchnią wdzięczności gryzie się z prostym faktem, że nie jest samotną wyspą. Albo miał trudną przeszłość, być może dom nieco biedniejszy niż inni i kilku rzeczy mu zabrakło: pieniędzy albo troski. Skutek może być taki, że nie zna uczucia obdarowania, a kiedy po latach już coś dostaje, to przyjmuje to tak, jakby świat spłacał mu stare długi: Należy mi się. Na marginesie, oczywiście rację mają ci, którzy mówią, że trudna przeszłość wiele wyjaśnia, ale niczego nie usprawiedliwia. Niektórzy idą jeszcze dalej: trudne dzieciństwo to nie usprawiedliwienie, to zobowiązanie!

Dziękuj. Ale wiedz, że można więcej.

2
Zanim zobaczysz.

Jeśli dziękujesz Bogu za to, co dostałeś, to znaczy, że jesteś dobrze wychowany. Jeśli dziękujesz Bogu za to, czego pragniesz, ale jeszcze nie dostałeś, dokonujesz aktu wiary i zaufania. Wiary, że Bóg może ci to dać. I zaufania, że nawet jeśli ci nie da, to zapełni tę pustkę w inny sposób.

Reklama

Wyobraź sobie, że dopadł cię jakiś wieczorny smutek i modlisz się o pocieszenie. Albo potrzebujesz podpowiedzi Boga przed ważną decyzją. Albo jeszcze prościej: potrzebujesz pieniędzy. Najczęściej prosimy wtedy: Boże, pociesz, podpowiedz i daj. I to może być dobra modlitwa. Wyciągnięte, puste ręce i ufność dziecka, wierzę, że są tym, co porusza serce Ojca. Ale Kościół podpowiada nam, że prawdziwa ufność idzie krok dalej: podziękuj za to, czego jeszcze nie widzisz, tak, jakby już się stało. Dlaczego? Bo naprawdę już zostałeś obdarowany i to darami, o które nie śmiałbyś prosić! Chrystus już umarł za ciebie. I dla ciebie już zmartwychwstał. Co to ma wspólnego z sytuacją przeżywanego wieczorem smutku, z dylematami wokół niepodjętej decyzji albo z brakiem pieniędzy? Absolutnie wszystko! Nie ma takiej śmierci, to znaczy nie ma takiego smutku, takiego rozdarcia ani takiej biedy, z której Bóg nie może wyprowadzić życia. W żadnej z tych sytuacji nie jesteś sam ani zdany tylko na siebie. Tak jak pisał św. Augustyn, w takich sytuacjach Bóg jest bliżej ciebie, niż ty sam. Jeśli masz wątpliwości, to spróbuj policzyć, w ilu smutkach już doznałeś pocieszenia, ile ważnych decyzji masz już za sobą, i ile razy nie zabrakło ci pieniędzy, kiedy ich potrzebowałeś.

I dziękuj. Ale wiedz, że można więcej.

3
Zło drugie nie jest konieczne.

Trzeci stopień wdzięczności to Himalaje wiary. To nie jest ścieżka dla wszystkich. Tu już potrzeba pojemnego serca i prawdziwej odwagi.

Posłuchaj uważnie: to umiejętność dziękowania za zło, które nas spotkało. Nie spiesz się z taką modlitwą. Jeśli czujesz, że byłaby to modlitwa nieszczera, nie zaczynaj jej. Bądź jak król z Ewangelii, który musi usiąść i dobrze się zastanowić, czy ze swoją armią pokona nacierającego na jego kraj drugiego króla (por. Łk 14, 28-31). Jesteś na nią gotów tylko wtedy, kiedy dokonało się w tobie przebaczenie. Każde zło może nas dotknąć dwukrotnie. Najpierw bezpośrednio, kiedy go doświadczasz: ktoś cię okradł, ktoś cię zawiódł, albo ty zgrzeszyłeś – to też jest zło, które cię rani. Drugie zwycięstwo zła dzieje się wtedy, kiedy to wydarzenie ciebie czyni gorszym: gorzkniejesz, zamykasz się na ludzi, przeklinasz, przestajesz się modlić. To, czy zło pokona nas po raz drugi, zależy już tylko od nas. Znam ludzi, którzy potrafią dziękować, że ich okradziono. Dlaczego? Bo nie zatrzymali się na krzywdzie, ale odkryli, że w ich życiu jest coś ważniejszego niż pieniądze. Znam też ludzi, którzy potrafią dziękować Bogu po utraconej miłości albo po doznanej krzywdzie. Bo odkryli dzięki tym wydarzeniom, że ludzie ciągle są dla nich ważni i że ciągle potrafią kochać. Doświadczyłeś takiego zła, które paradoksalnie, uczyniło cię lepszym?

Dziękuj.

2014-05-27 15:51

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niewysoki na drzewie (Łk 19, 1-10)

Mało jest tak wyeksploatowanych fragmentów Pisma jak ten. Wydaje się, że wszystko, ale to wszystko już wiadomo… A z drugiej strony przecież wciąż jest to Słowo Boże żywe i skuteczne dla tych, którzy chcą go słuchać. Jezus właśnie uzdrowił niewidomego, wchodząc do miasta. Idzie otoczony tłumem zafascynowanych tym faktem ludzi (a także jak zwykle po prostu gapiów). Zacheusz jest tu znany, ale nie jest to pozytywna popularność. Zwierzchnik celników i bardzo bogaty… Bo nakradł, naoszukiwał, nachapał się cudzym kosztem. Nie szanują go, ale mu się kłaniają, bo może kiedyś potrzebna będzie jego łaska. Św. Łukasz pisze, że Zacheusz KONIECZNIE chciał zobaczyć Jezusa, kto to jest. No jak to? Przecież wszyscy wiedzieli, kto to jest, wiadomości i plotki krążyły, tłumy się zbierały, wszyscy mieli świadomość, że naucza, uzdrawia chorych, wskrzesza umarłych, uwalnia opętanych. Czego chce Zacheusz? Sam pewnie do końca nie wie, skoro podejmuje tak nieracjonalne działania. A może nie do końca nieracjonalne? Wybiera sykomorę (po polsku jawor), bo w gęstej koronie łatwo się schować. Zobaczyć Jezusa, ale tak, żeby Jezus nie zobaczył jego. Tylko obserwacja, żadnej relacji. To pomysł Zacheusza. Niewysoki jest, może się uda. Siedzi na gałęzi drżący, zaciekawiony, ale i zalękniony. Czeka. Ale zachowania Jezusa się nie spodziewał: nieważny tłum, nieważne, co się działo chwilę temu. Kompletnie rozbija plan Zacheusza, nie chce się spotkać na jego warunkach. A na dodatek zwraca się do niego po imieniu. Przecież widzi go pierwszy raz w życiu. A poza tym bezceremonialnie wprasza się do jego domu, twierdząc, że po prostu MUSI. To trochę dużo naraz. Ale przecież reakcja Zacheusza nie jest tanim sentymentem. Za duże przynosi konsekwencje. Bo wokół słychać „wyszemrane” oskarżenie (zgodne przecież z prawdą): GRZESZNIK. Tłum oskarża, Jezus się wprasza. Dziwna sytuacja. Jakie to musiało być mocne zaproszenie, skoro pękają przyzwyczajenia, a Zacheusz przyjmuje tę prawdę: jest grzesznikiem! Oskarżają go ci, których skrzywdził i robią to publicznie, a on mówi: tak, to jest prawda! Widzi skalę swojej grzeszności. I nagle ten majątek, który gromadził przez tyle lat, przestaje być ważny. Nagle może oddać połowę ubogim. Ot tak, po prostu. A świadomość uczynionej krzywdy sprawia, że chce oddawać poczwórnie! Ileż było tego majątku, że starczyło z połowy na poczwórne oddawanie! I jak naprawdę nieważny się stał w porównaniu z obecnością Jezusa? Być może pierwszego, który naprawdę Zacheusza kochał… W każdym razie po oficjalnym przyznaniu się do grzechów następuje oficjalne rozgrzeszenie: Zacheusz słyszy, że jego udziałem stało się zbawienie, że jest synem Abrahama, czyli dziedzicem Bożej obietnicy. Jezus mówi to PUBLICZNIE. Niech nikt nie waży się osądzać Zacheusza, bo on nie tylko uznał swój grzech, ale podjął PUBLICZNĄ pokutę i zadośćuczynienie. Jezus go odszukał i zbawił!
CZYTAJ DALEJ

Elizeusz

Niedziela Ogólnopolska 30/2021, str. V

[ TEMATY ]

Biblia

pl.wikipedia.org

Benjamin West, Elizeusz wskrzesza syna Szunemitki

Benjamin West, Elizeusz wskrzesza syna Szunemitki
Elizeusz urodził się w Królestwie Północnym w miejscowości Abel-Mechola – nazwa ta oznacza „potok tańca”. Miasto pamiętało ucieczkę Madianitów przed Gedeonem. Może dlatego otrzymał imię Elizeusz – „Bóg wybawia”. W tym imieniu zawierała się też istota powierzonej mu przez Boga misji. Jego ziemskim ojcem był Sazafat, tym duchowym zaś stał się prorok Eliasz. On powołał go na polecenie Boga, które otrzymał pod Synajem. Miał namaścić Elizeusza na proroka, by kontynuował jego misję oczyszczenia Izraela z bałwochwalczego kultu Baala. Wezwany podczas orki Elizeusz poprosił Eliasza, by mógł pożegnać swych rodziców. Następnie złożył Bogu ofiarę i wyruszył za prorokiem. Wzrastał w wierze w jego cieniu. Towarzyszył mu w chwili wniebowstąpienia. Poprosił o dwie części prorockiego ducha Eliasza. Taką część spadku otrzymywał pierworodny syn. To oznaczało jego prymat wśród uczniów prorockich. Przed nim, jak przed Jozuem prowadzącym lud do Ziemi Obiecanej, Pan otworzył przejście po suchym dnie Jordanu. Dokonał wielu znaków wskazujących na moc Boga. Uczynił zdatnymi do picia gorzkie źródła w okolicy Jerycha, wsypując do nich sól. Pomógł wykupić syna wdowy, rozmnażając baryłkę oliwy. Wyprosił narodziny syna dla bezpłodnej kobiety, a gdy ten nagle zmarł, przywrócił go do życia. Ocalił uczniów prorockich przed konsekwencjami spożycia zatrutej strawy. Nakarmił zgromadzony tłum, mając jedynie dwanaście chlebów. Uzdrowił z trądu syryjskiego wodza Naamana. Niektóre z tych znaków obrosły legendą tak jak wydobycie z wody zatopionej siekiery czy wzięcie w niewolę aramejskich żołnierzy. Tymi dziełami zwiastował moc Boga. Przypominał, jak wielką ma On miłość względem swego ludu. Budził nadzieję w chwilach tak trudnych jak głód podczas oblężenia Samarii. Zrozpaczonym ludziom przepowiedział, że nadchodzący dzień stanie się czasem, w którym nie tylko odejdą napastnicy, ale wszyscy zaspokoją swój głód. On zapowiedział aramejskimu wodzowi, że zostanie królem Aramu w miejsce Chazaela, oraz namaścił na króla Izraela Jehu. Zmarł dotknięty chorobą. Przed nią zapowiedział zwycięstwa nad nieprzyjaciółmi Izraela. Chciał wybłagać dla swego kraju pełnię zwycięstwa, ale król Joasz niedbale wykonał dane przez proroka polecenie.
CZYTAJ DALEJ

Odpust na stałe wpisał się w życie naszej parafii

2025-06-14 16:43

[ TEMATY ]

jubileusz

odpust

gorzów

Parafia Trójcy Świętej

Archiwum parafii

Warto przyjść i poznać naszą wspólnotę na żywo - zachęca wikariusz z parafii Trójcy Świętej

Warto przyjść i poznać naszą wspólnotę na żywo - zachęca wikariusz z parafii Trójcy Świętej

Zawsze staramy się, aby dzień odpustu był świętem naszej parafialnej wspólnoty. Tym razem jednak będzie to święto wyjątkowe – mówi ks. Michał Gławdel i zaprasza na wyjątkowy odpust w parafii Trójcy Świętej w gorzowskich Wieprzycach. To już jutro!

Kamil Krasowski: .. Przed nami odpust parafialny ku czci Trójcy Świętej na gorzowskich Wieprzycach. W tym roku będzie on wyjątkowy z kilku powodów. Dlaczego? Jak zapowiadają się tegoroczne obchody?
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję