Byłam w Sokółce

Droga Redakcjo!

Dzielę się radością z odbytej pielgrzymki do sanktuarium Najświętszego Sakramentu w Sokółce k. Białegostoku. Z dużym zdziwieniem przyjęłam wiadomość, że w bieżącym roku – 12 października – minie 10 lat od cudu eucharystycznego w tym świętym miejscu! A mnie się wydawało, że to było tak niedawno – góra 5 lat temu. Aż tyle czasu tęskniłam, żeby tam być, ale wciąż nie było to możliwe; prawie pogodziłam się z myślą, że już tak zostanie i że nigdy tam nie pojadę. Aż tu nagle – fakt po fakcie, splot okoliczności i... wszystko na tak!

Moje strachy i niemożności „rozrzedziły się” przy ludziach życzliwych i większej wiary od mojej, a natłok intencji w moim sercu był przeogromny.Nie wiem jak Wy, Kochani, ale u mnie jest tak, że (prawie) we wszystkim ostateczną (wykonawczą) siłą sprawczą jest drugi człowiek! Zawsze i wszędzie – a może to jest anioł...

Pielgrzymka była z Warszawy, z parafii pw. św. Aleksandra, ale nie tylko... Odjazd z placu Bankowego w sobotę 25 sierpnia 2018 r. o 7 rano. Dzień dżdżysty, ogólnie „szary”. Nawet trochę żal mi było, że nie widziałam transmisji z Irlandii, dokąd udał się Ojciec Święty Franciszek, aby zakończyć 9. Światowy Kongres Rodzin (następny, w 2021 r., w Rzymie), ale cóż... Droga wśród lasów przez piękną ziemię podlaską, powietrze czystsze i zdrowsze. Modlitwa milsza Panu Bogu, bo wspólna, i mimo moich ułomności mogłam się znaleźć przy Sercu Pana. Wobec Jego Serca. Naprawdę nie wiadomo, co wtedy mówić! Nic! Tylko być i oddać się Jemu. Prosić o większą ufność, większe zawierzenie Jemu samemu, nie bać się, nie odrzucać „z góry” cierpienia... Choć ja taka właśnie jestem – boję się... byle tylko nie bolało...

No cóż! Gdyby miłość była większa, znieczuliłaby każdy ból, choć tak można czuć i myśleć tylko w chwilach pocieszenia. Za słaba jeszcze jestem...

W Sokółce modliłam się też za Czytelników, do których wysyłałam i wysyłam listy, za redakcję „Niedzieli” i wrześniowy zjazd Czytelników, i dziękowałam, że jesteście!

Z Bogiem! Szczęść Boże!