Jak Merkury...

Z jednej strony ludzie schlebiają księżom, których spotykają na swej drodze, z drugiej zaś krytykują do bólu i oceniają surowo, nie szczędząc słów, które zadają rany. Ale taki jest świat, a każdy kapłan jest Chrystusowy. I nieważne jak cię nazywają, czy ci schlebiają, czy cię przeklinają. Najważniejsze jest to, że jesteś kapłanem Jezusa Chrystusa. On cię wybrał, a ty powiedziałeś "tak". I nie czeka cię nic innego ponad to, co spotkało Chrystusa na drodze krzyżowej. On dźwigał swój krzyż dla zbawienia, szedł wierny misji, którą dał mu Jego Ojciec, a tłum tego nie rozumiał.
Kapłaństwo to przede wszystkim powołanie, które jest piękne, ale wymagające. Kapłaństwo jest rzeczą łatwą, ale pod warunkiem, że niesie się krzyż. Kapłan jest jak planeta Merkury, planeta ogromnych dysproporcji: po stronie Słońca płonie i wrze, temperatura sięga 200° C, a po drugiej stronie jest - 173. Tak samo kapłan: jeżeli jego życie jest skierowane na Chrystusa - on płonie wiarą, miłością, jeżeli jest odwrócony od Jezusa, zapatrzony w siebie, jest skamieniałą bryłą. Kapłaństwo to jest ogień - kapłan musi płonąć - płonąć miłością i wiarą, płonąć a nie kopcić. Kapłaństwo jest wymagające, szczególnie dziś. Jeszcze przed wojną ksiądz na parafii był ośrodkiem kultury i inteligencji, często była to jedyna osoba z wyższym wykształceniem, zdarzało się nawet, że był to jedyny człowiek, który potrafił czytać. I może tą przewagą intelektualną przykrywał braki duchowe. Dziś sytuacja jest zupełnie inna. Na parafiach są ludzie wykształceni. Funkcja intelektualna i kulturotwórcza odpada. Pozostaje jedna i podstawowa: funkcja duchowa. I nie chciej, żeby mówili o tobie, że jesteś taki towarzyski i miły, że jesteś taki kulturalny i przystojny. Nie, to wszystko jest nieważne! Ważne, żeby odczytywali ciebie jako świadka Chrystusa. Funkcja duchowa kapłana jest funkcją fundamentalną. Świat nie oczekuje od księdza wielkich koncertów, czytań poezji i wieczorów przy świecach w kościele, ale potrzebuje ducha, potrzebuje Świętej Liturgii i świadectwa. Kapłan dziś musi być żywą reklamą Boga. Patrząc na kapłana, wierni powinni odnajdywać drogę do Boga.

Znak Bożej miłości

Kapłaństwo jest piękne, święte i wzniosłe, ale jest to droga krzyża, dlatego że na świecie istnieje zło. Szatan nieustannie kusi człowieka, ale kuszenie w przypadku księdza jest 10-krotnie większe. Szatan atakuje księdza poprzez myśli, dziesiątki myśli - brudnych, grzesznych, zawistnych. Myśli, które kotłują się w głowie. Szczególne nasilenie myśli jest jednak w czasie sprawowania Najświętszej Liturgii. Uderz w pasterza, a owce się rozproszą. Stąd liturgia Święta. Liturgia Święta nie jest liturgią twoją, ale Kościoła. A tak często kapłan podczas sprawowania Eucharystii bywa rozproszony, np. jakimiś sprawami organizacyjnymi. Robi się hałas, a ludzie przyszli z hałasu, z zewnątrz, aby spotkać się z Bogiem i widzą przy ołtarzu Bożego człowieka. A Boży człowiek nie może być w rozgardiaszu, on musi być skoncentrowany i wewnętrznie wyciszony. Mistrzem hałasu jest szatan, Bóg przemawia w ciszy. A hałas i chaos niszczą często kapłańską wrażliwość. Kapłan powinien być jak kabel, który przekazuje niewidzialną energię do odbiornika. Ten zaś powinien przekazywać łaskę Bożą w sakramencie pojednania. Jego gesty, słowa wyrażają istotę prawdy niewidzialnej, która się staje obecna. Czy jesteś znakiem jakości Boga?